Gana’da bir anne…
Yine bir özel(!) gün gelmiş. Anneler günü. Sağolsun ki dünya böyle bir güzelliği unutmamış araya sıkıştırmış!
Muhalif davranıp annesiz öksüz çocukları düşünmeden edemiyorum. Ya da sersefil yaşayan, bırakın özel günleri, bulunduğu ayı ve haftanın gününü bilmeye dahi mecali olmayan anneleri düşünüyorum. Onlara yönelik bir şeyler yapmalıydık sanki. Ferdi olarak elbette herkes yapabilir, ama iktidar sahiplerince, tüm politik aktörlerce bu yönde adımlara vesile edilmeli bu günler. Anneler günü ama, annesiz kalanların, anne olup da çocuğuna yetemeyen annelerin, huzur evlerinde bir tebessüme muhtaç annelerin günü olmalıydı… ve belki de en önemlisi bütün bir topluma annenin kıymetini bilecek misyonu yükleme adına fırsat bulunmuş bir gün olarak ilan edilmeliydi.
Programlar düzenlenmeli, bir şekilde oralara ulaşılamalıydı.
Yoksa bize özel gün diye dikte edilen “alın, durmadan hediyeler alın, reklamlarda en hassas yanlarınızdan faydalanacağız, tüm ürünlerimizi sizlere satacağız, daha çok kazanıp daha çok satacağız” gizli mesajları ile oyalanmamalıydık. Televizyonda anne temalı reklamları gördükçe o markalardan soğuyorum, düşmanlık edesim geliyor. O reklam parasını gidip yetim evlerine, huzur evlerine harcasınlar. Vergiden düşmek ve daha çok kazanmak adına duygularımızla oynamasınlar. Falan filan…